Ann Van der Plaetsen

Ann Van der Plaetsen maakt levensechte luisterliedjes (in het Nederlands en in het Frans), soms grappig, soms aangrijpend maar altijd met een verrassend einde. Haar optreden op De Verdieping zal niet anders zijn.

Zij zingt, begeleidt zichzelf op gitaar en speelt klarinet.

Zij wordt begeleid door Jan Sciffer (cello) en Wim Claeys (klavier).

Review musiczine:

Ann Van der Plaetsen bracht in 2019 een CD uit met twaalf  Nederlandstalige liedjes en één Franstalig nummer en nu verschijnt van  haar een tweede album, ‘La Via En Rose, La Vie En Bleu”. Deze keer  volledig in het Frans, op een halve zin na.  Ann heeft een aangename,  heldere en hoge zangstem. Denk aan Clannad en Enya, maar dan muzikaal  eerder in de richting van singer-songwriter, folk en chanson. Ook voor  dit tweede album begeleidt Ann zichzelf op gitaar en klarinet. Johan  Engels (van rockband Reno van lang geleden) was deze keer de producer.  Op het vorige album was dat nog Erwin Libbrecht (van Kadril).   Ann  volgde een traditionele muziekopleiding met notenleer, klarinet, cello, en lyrische kunsten. Ze  was leerkracht Frans, maar na een lange hospitalisatie moest ze met  vervroegd pensioen gaan. Haar muziek houdt haar recht en daar legt ze nu  de focus op. Ze componeerde alle nummers zelf en schreef alle teksten.  “Petite maman” was op haar eerste album het enige Franstalige nummer en  omdat dat zoveel bijval kreeg, heeft ze het hernomen voor dit album.  Het is een ingetogen en hartbrekend adieu aan haar dementerende moeder,  zoals “Ma Voisine Préférée” een vrolijk en onstuimig afscheid is van  haar geliefde buurvrouw. “Alzheimer/Le Mirroir Etrange” is duidelijk  inzake thematiek.   Afscheid, de dood, verlies, … vormen de rode  draad doorheen dit album. Maar ze worden ook gecounterd door meer  lichtvoetige deuntjes. “Moi, Je Dis Non A La Guerre” is een ietwat naïef  en upbeat anti-oorlogslied. “La Cigalle Et La Fourmi is uiteraard  geïnspireerd door de fabel van La Fontaine.   “La Belle Au  (Chaumont-Le-) Bois is een eresaluut naar Willem Vermandere, één van  haar grote voorbeelden. Chaumont-Le-Bois komt voor in “La Belle  Rosselle” van Vermandere en het dorpje bestaat ook echt, in de  Bourgogne. Ann wordt er regelmatig gevraagd wordt voor optredens en in  de outro van dit nummer hoor je de klokken van het Franse kerkje luiden.    Mijn persoonlijke favorieten op ‘La Vie En Rose, La Vie En Bleu’  zijn het walsende “Ne T’en Fais Pas”, het romantische “J’ai Envie De  Vous Amuser”, het intrigerende “Ce N’est Pas Le Cadeau, C’est Le Plaisir  D’offrir” en het louterende en zalvende “Petite Maman”.  ‘La Vie En  Rose, La Vie En Bleu’ klinkt een stuk authentieker, persoonlijker en  sterker dan het eerdere album in het Nederlands. Ann heeft op dit album  duidelijk haar stem, haar toon en haar ritme gevonden. Wie de  deur openzet om zich te laten meeslepen en betoveren, krijgt daar heel  wat voor terug.